คิดถึงหมอหนุ่ย

ตาแก่เมืองรถม้าได้เห็นรูปที่เพื่อนมงฟอร์ตไปพบปะกันทุกวันอาทิตย์ที่ร้านกาแฟของเสี่ยใหญ่ (คนนั่งกลาง) ด้วยความยินดี... 

ภาพจาก facebook เพื่อนจำรัส - ขอขอบคุณ

ขออนุญาตนำภาพมาโพสต์ต่อเพื่อบันทึกความทรงจำ ถึงมิตรภาพของเพื่อนนักเรียนมงฟอร์ตรุ่น 08 ซึ่งมีต่อกันอย่างแน่นแฟ้นและยาวนาน วันนี้ทุกคนล้วนแก่เฒ่าด้วยวัย 70++ ไม่มีใครหลีกเลี่ยงสังขารธรรมไปได้แม้แต่คนเดียว!!  อาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นโอกาสดีที่เพื่อน (ยืนคู่กับเสี่ยใหญ่) เดินทางจากบ้านในนิวยอร์ค ประเทศอเมริกาได้มาร่วมเจอะเจอกัน...

ภาพจาก facebook เพื่อนจำรัส - ขอขอบคุณ

ขออำภัยที่เพื่อนหมาว้อ (ม.ว.) คนนี้ไม่สามารถไปร่วมสังสรรค์ด้วย แต่ก็ได้มอบความรักและความคิดถึงให้แก่เพื่อน MC 08 มานานแล้ว!

ที่โรงเรียนมงฟอร์ต ผมได้เล่นกีต้าร์ร่วมกับเพื่อน ๆ ในวันคริสต์มาส ปี 08 ก่อนที่พวกเราจะจากกันในปีต่อมา

เห็นรูปเก่าที่มีอยู่ ทำให้ผมคิดถึงเพื่อนอีกคนที่ได้ย้ายไปอยู่อเมริกาตั้งแต่จบมงฟอร์ต "จักรกฤษณ์ ศรีวิชัย"  ชื่อเล่นของเขาคือ "หนุ่ย" บ้านอยู่ร้านใบเมี้ยง อาคารพาณิชย์เก่าบนถนนวิชยานนท์ (ด้านหน้าหันไปทางตลาดวโรรส ด้านหลังหันไปแม่น้ำปิง) อยู่ใกล้กับเสี่ยใหญ่เสี่ยน้อยในย่านที่เจริญที่สุดของเมืองเชียงใหม่...

 

หนุ่ยเป็นเด็กเรียนเก่ง เล่นกีต้าร์เก่งด้วย เขาเคยไปเล่นกีต้าร์ที่บ้านทุ่งโฮเต็ลของผม และสอนให้ผมรู้จักการเล่นเสกลที่ถูกต้องตามหลักวิชาการ ตั้งแต่จบการศึกษาเราก็ไม่ได้พบเห็นกันอีก ผมไปเรียนช่างไฟฟ้าต่อที่วิทยาลัยเทคนิคภาพพายัพ ส่วนหนุ่ยไปเมกาแล้วหายเงียบ ได้ทราบอีกทีเมื่อมีอินเทอร์เน็ตและ social media ว่าหนุ่ยได้กลายเป็นนายแพทย์ชาวอเมริกันผู้ร่ำรวย เลี้ยงหมาราคาเป็นล้าน ด้วยความอยากรู้ว่าบ้านของหมอหนุ่ยอยู่ที่ไหน ใหญ่โตเพียงใด ผมอาศัย address ในหนังสือที่ได้รับแจกค้นหารูปภาพมาได้ดังนี้... 

 

 

 

 

โห... บ้านหลังใหญ่ติดทะเลสาบ ชีวิตของหมอหนุ่ยช่างน่าอิจฉายิ่งนัก

 

 

สำหรับเด็กชายตัวเล็ก ๆ อย่างผม ได้กลายเป็นตาแก่บ้านห้างฉัตรที่ได้เงินช่วยเหลือจากรัฐเดือนละ 700 บาทเท่านั้น!! ทุกวันนี้สวมกางเกงสะดอ มีแค่หมาที่พระให้มาฟรี ๆ อยู่เป็นเพื่อน...

 

ไม่จำเป็นต้องมีบ้านอยู่ริมทะเลสาบ แต่มีความสุขพอ ๆ กัน...ผมอาจพอใจที่จะโถมร่างลงสู่ทะเลสาบใดก็ได้ในอินโดนีเซียหรือนิวซีแลนด์เมื่อวาระสุดท้ายมาถึง