วันศุกร์ที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2567

จากสามเหลือหนึ่ง

เช้าวันนี้ตาแก่บ้านห้างฉัตรค้นเจอเบอร์โทรศัพท์ที่ทำให้สามารถติดต่อสอบถามถึงพระพี่ชาย "ท่านเจ้าคุณศรีปริยัติโกศล" ซึ่งอยู่ที่จังหวัดสุพรรณบุรี...

ภาพบรรพบุรุษ

สามพี่น้องจากพ่อประเสริฐก็มีอยู่แค่นี้แหละ...

ข่าวที่ได้รับทราบคือท่านเจ้าคุณได้มรณภาพไปแล้วตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ 2 ปีก่อน ผมรู้สึกเสียใจที่ก่อนนี้ตั้งใจว่าจะเดินทางไปเยี่ยมท่านที่สุพรรณบุรี แต่สถานการณ์ยังไม่อำนวย...ได้แต่ผัดผ่อนเรื่อยมา เมื่อพี่ประสิทธิ์เสียชีวิต น้องชายก็คิดว่าจะต้องเดินทางไปสุพรรณบุรีเพื่อเยี่ยมพระพี่ชายและรายงานให้ทราบ แต่ทว่า...ไม่ทันเสียแล้ว! ใบไม้ใบแรกได้ร่วงหล่นลงสู่พื้นกลายเป็นธุลีดินไปก่อนหน้านั้นแล้ว....

หยิบรูปเก่า ๆ ออกมาดู ด้วยรู้ตัวดีว่าเหลืออยู่ตัวคนเดียวแล้ว...

สัญญาณเสียงนับถอยหลังดังอยู่ทุกขณะจิต...ชีวิตผมก้าวย่างสู่ปัจฉิมบทแล้วจริง ๆ

วันอังคารที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2567

Hermit's Sanctuary

"อนิจฺจา วต สงฺขารา สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ" ผมก็คิดถึงสังขารธรรมข้อนี้อยู่เสมอ แต่ไม่คิดเลยว่า "Deja" หรือ "เดช" เพื่อนศิลปินซึ่งมีอายุน้อยกว่าผมแค่ 2 ปีจะจากไปอย่างกะทันหันเมื่อปลายปีที่แล้ว

หลังจากที่พี่สิทธิ์จากไป ก็ไม่ได้จัดเก็บหรือเปลี่ยนแปลงข้าวของในห้องของเขา ยังคงปล่อยทิ้งไว้เหมือนเดิม เวลาเดินผ่านไปมาผมก็มักจะคิดถึงและพูดเบา ๆ กับพี่เค้า วันก่อนนำรูปภาพเก่า ๆ ออกมาดู เห็นแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้ ชีวิตจริงแท้ไม่แน่นอน...ผมปฏิเสธไม่ได้!

ขณะเดินทางไกล...ผมมักมีหนังสือ "คู่มือมนุษย์" ติดเป้ไปด้วย ว่างจากกิจกรรมใด ๆ ผมก็จะหยิบขึ้นมาอ่าน

"เท่านี้หรือคือ....ชีวิต" สิ้นลมแล้ว...ร่างของเดชถูกนำไปยังคณะแพทย์ศาสตร์ โรงพยาบาลมหาราช เชียงใหม่ โดยมิได้มีพิธีการใด ๆ เช่นเดียวกับพี่ชายของผม เขาได้เป็นอาจารย์ใหญ่สมใจตามที่เราได้คุยกันเมื่อพบกันครั้งสุดท้ายที่บ้านห้างฉัตร