รูปที่เห็น...ถ่ายเมื่อปี ๒๕๐๙ หรือ ๒๕๑๐ ผมพอจะประมาณได้ ตอนนั้นเรียนอยู่ปี ๑ วิชาช่างไฟฟ้า วิทยาลัยเทคนิคภาคพายัพ จังหวัดเชียงใหม่
เป็นขบวนพาเรดฟุตบอลประเพณีเทคนิค-แม่โจ้ ที่เห็นอยู่เบื้องหลัง ถ้าให้เดาผมคิดว่าน่าจะเป็นรั้วโรงเรียนยุพราช (ถ้าผิดก็ต้องขออำภัย) บนรถมีอยู่ด้วยกันทั้งหมด ๔ คน ผู้ที่เกาะอยู่กับต้นงิ้วคือผม (ตาแก่เมืองรถม้าในปัจจุบัน) ผู้คุมคือ วุฒิพร โกมินทร์ (เปลี่ยนชื่อมาจากสมพร) ที่นั่งอยู่ในกระทะทองแดงคือ พิพัฒน์ ชมภูรัตน์ ส่วนคนที่เป็นท่านยมนั่งอยู่บนหัวกระโหลกนั้นจำไม่ได้แล้ว (หากเปิดหน้าก็อาจระบุได้)
คิดถึงพิพัฒน์ครับ จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกันคือวันที่พิพัฒน์ไปนอนค้างที่บ้านเช่าหอพักจำนงค์ในซอยสวนพลูกับผมและอุดม (เสียชีวิตแล้ว) จากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีก ผมทราบภายหลังว่าเพื่อนคนนี้ใช้ปืนพกปลิดชีพตัวเองไปแล้ว มันนานมากทีเดียว แต่ก็ยังไม่ลืมมิตรภาพที่มิอาจหวนคืน...
ช่วงนี้ผมมักคำนึงถึงเพื่อน ๆ ที่ตายไป หยิบภาพเก่าขึ้นมาดูแล้วต้องทำใจเมื่อเห็นภาพท่าน ผอ.บุญเลิศ แห่งศูนย์โทรคมนาคมภาคเหนือ องค์การโทรศัพท์ ซึ่งใช้ปืนพกตัดสินชีวิตตนเองเช่นกัน (คิดว่าการที่มีอาวุธปืนอยู่ในมือนั้นไม่ดีเอาซะเลย!)
ส่วนอีกท่านนึง คือ ลุงอ๊อด หรือ บ่ามืด (ชัชรินทร์ วงศ์สงวน) ผู้จากไปเมื่อไม่นานมานี้ด้วยโรคภัยไข้เจ็บ เขาเป็นผู้สอนให้ผมถ่ายรูป เป็นนักเขียน นักแข่งรถ นักบริหารและนักประชาสัมพันธ์ ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีใน social media ก่อนหน้านี้
อยากบอกเพื่อน ๆ ว่าไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า ใบไม้ร่วงหล่นไปตามกาลเวลา ใครจะเป็นคนต่อไปมิอาจทราบได้!!
.jpg)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น