สบายอกสบายใจขึ้นเยอะเลย... เมื่อผมไม่รับข่าวสารการเมือง ไม่ดูบอลโลก ไม่อ่านข่าวบรรดาบิ๊ก ๆ ทั้งหลาย ทั้งในสภา ดารา หรือศาสนาที่ร่ำรวย ฯลฯ คิดว่าตัดใจและทำใจแล้วครับ ใช้เวลาที่เหลืออยู่ไม่มาก เปิดเพลงฟีง อ่านหนังสือ-นิตยสาร และดูรูปภาพสวย ๆ ดีกว่า
แค่รูป ๆ เดียวมันก็ให้อะไรหลาย ๆ อย่างกับจิตใจ ผมไม่ปรารถนาอะไรอีกแล้ว ยศถาบรรดาศักดิ์หรือเงินทองมหาศาล (มิได้เห็นองุ่นเปรี้ยวนะ) ผมคิดถึงคำพูดของ Hank Marvin เอ้ยไม่ใช่ เพื่อนยงยุทธ ที่ให้สติผมเมื่อครั้งมาเยือนเร็ว ๆ นี้ว่า "ดูเหมือนว่าเราสองคนจะไม่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน แต่...ได้เรียนรู้และความคิดของเราอยู่เหนือขึ้นไปจากคนอื่น ๆ แล้ว พวกเขาไม่เข้าใจเราหรอก เราไปไกลกว่าที่เขาคิด...."
จริงดิ เพื่อนยุทธ คิดแล้วก็ดีใจนะที่เกิดมามีเพื่อนดี ๆ มากมาย หลายคนเคยเป็นใหญ่เป็นโต มีธุรกิจการค้าร่ำรวย แต่เจ้าคนสวมแว่นตาที่ยังคงมีชีวิต ยังได้ปั่นจักรยาน เขียนบล็อก อ่านหนังสือ ฟังเพลง ฯลฯ
มีโอกาสได้เล่นดนตรีกับผู้ช่วยศาสตราจารย์ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นแค่ชายซึ่งอยากให้คนเรียกว่าลุงมากกว่าอาจารย์...
อาหารการกินผมก็ไม่ได้หรู ไม่เคยซื้อสตาร์บั๊ค ไม่เคยเข้าเหลา แต่เคยไปนั่งกินกับเพื่อนชาวพม่าในงานบวชลูกแก้วที่ปะโคะกู (Pakokku)
เพื่อนที่เล่นดนตรีด้วยกันจากโลกนี้ไปหมดแล้ว (ขออนุญาตโพสต์ภาพด้วยความเคารพ)
มือออร์แกนที่เตยเล่นให้ศิลปินแห่งชาติ สุเทพ วงศ์กำแหง ไม่คิดติดใจกับชีวิตที่ผ่านมาแล้ว...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น