stand by me

สบายอกสบายใจขึ้นเยอะเลย... เมื่อผมไม่รับข่าวสารการเมือง ไม่ดูบอลโลก ไม่อ่านข่าวบรรดาบิ๊ก ๆ ทั้งหลาย ทั้งในสภา ดารา หรือศาสนาที่ร่ำรวย ฯลฯ คิดว่าตัดใจและทำใจแล้วครับ ใช้เวลาที่เหลืออยู่ไม่มาก เปิดเพลงฟีง อ่านหนังสือ-นิตยสาร และดูรูปภาพสวย ๆ ดีกว่า  

ภาพจากอินเทอร์เน็ต - ขอขอบคุณ

 

แค่รูป ๆ เดียวมันก็ให้อะไรหลาย ๆ อย่างกับจิตใจ ผมไม่ปรารถนาอะไรอีกแล้ว ยศถาบรรดาศักดิ์หรือเงินทองมหาศาล (มิได้เห็นองุ่นเปรี้ยวนะ) ผมคิดถึงคำพูดของ Hank Marvin เอ้ยไม่ใช่ เพื่อนยงยุทธ ที่ให้สติผมเมื่อครั้งมาเยือนเร็ว ๆ นี้ว่า "ดูเหมือนว่าเราสองคนจะไม่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน แต่...ได้เรียนรู้และความคิดของเราอยู่เหนือขึ้นไปจากคนอื่น ๆ แล้ว พวกเขาไม่เข้าใจเราหรอก เราไปไกลกว่าที่เขาคิด...." 

 

จริงดิ เพื่อนยุทธ คิดแล้วก็ดีใจนะที่เกิดมามีเพื่อนดี ๆ มากมาย หลายคนเคยเป็นใหญ่เป็นโต มีธุรกิจการค้าร่ำรวย แต่เจ้าคนสวมแว่นตาที่ยังคงมีชีวิต ยังได้ปั่นจักรยาน เขียนบล็อก อ่านหนังสือ ฟังเพลง ฯลฯ

 

 

มีโอกาสได้เล่นดนตรีกับผู้ช่วยศาสตราจารย์ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นแค่ชายซึ่งอยากให้คนเรียกว่าลุงมากกว่าอาจารย์...

อาหารการกินผมก็ไม่ได้หรู ไม่เคยซื้อสตาร์บั๊ค ไม่เคยเข้าเหลา แต่เคยไปนั่งกินกับเพื่อนชาวพม่าในงานบวชลูกแก้วที่ปะโคะกู (Pakokku)

เพื่อนที่เล่นดนตรีด้วยกันจากโลกนี้ไปหมดแล้ว (ขออนุญาตโพสต์ภาพด้วยความเคารพ) 

 

 

เหลือแต่เจ้าคนเล่นเบสคนเดียวที่ยังอยากเล่นดนตรีและร้องเพลงกล่อมโลก...

 

มือออร์แกนที่เตยเล่นให้ศิลปินแห่งชาติ สุเทพ วงศ์กำแหง ไม่คิดติดใจกับชีวิตที่ผ่านมาแล้ว...

ทุกวันนี้ขอแค่เพียงมีเพื่อน ๆ stand by me ก็ดีแล้ว!

The falling leaves

รูปที่เห็น...ถ่ายเมื่อปี ๒๕๐๙ หรือ ๒๕๑๐ ผมพอจะประมาณได้ ตอนนั้นเรียนอยู่ปี ๑ วิชาช่างไฟฟ้า วิทยาลัยเทคนิคภาคพายัพ จังหวัดเชียงใหม่ 

 

เป็นขบวนพาเรดฟุตบอลประเพณีเทคนิค-แม่โจ้ ที่เห็นอยู่เบื้องหลัง ถ้าให้เดาผมคิดว่าน่าจะเป็นรั้วโรงเรียนยุพราช (ถ้าผิดก็ต้องขออำภัย) บนรถมีอยู่ด้วยกันทั้งหมด ๔ คน ผู้ที่เกาะอยู่กับต้นงิ้วคือผม (ตาแก่เมืองรถม้าในปัจจุบัน) ผู้คุมคือ วุฒิพร โกมินทร์ (เปลี่ยนชื่อมาจากสมพร) ที่นั่งอยู่ในกระทะทองแดงคือ พิพัฒน์ ชมภูรัตน์ ส่วนคนที่เป็นท่านยมนั่งอยู่บนหัวกระโหลกนั้นจำไม่ได้แล้ว (หากเปิดหน้าก็อาจระบุได้)

คิดถึงพิพัฒน์ครับ จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกันคือวันที่พิพัฒน์ไปนอนค้างที่บ้านเช่าหอพักจำนงค์ในซอยสวนพลูกับผมและอุดม (เสียชีวิตแล้ว) จากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีก ผมทราบภายหลังว่าเพื่อนคนนี้ใช้ปืนพกปลิดชีพตัวเองไปแล้ว มันนานมากทีเดียว แต่ก็ยังไม่ลืมมิตรภาพที่มิอาจหวนคืน...

ช่วงนี้ผมมักคำนึงถึงเพื่อน ๆ ที่ตายไป หยิบภาพเก่าขึ้นมาดูแล้วต้องทำใจเมื่อเห็นภาพท่าน ผอ.บุญเลิศ แห่งศูนย์โทรคมนาคมภาคเหนือ องค์การโทรศัพท์ ซึ่งใช้ปืนพกตัดสินชีวิตตนเองเช่นกัน (คิดว่าการที่มีอาวุธปืนอยู่ในมือนั้นไม่ดีเอาซะเลย!)

ส่วนอีกท่านนึง คือ ลุงอ๊อด หรือ บ่ามืด (ชัชรินทร์ วงศ์สงวน) ผู้จากไปเมื่อไม่นานมานี้ด้วยโรคภัยไข้เจ็บ เขาเป็นผู้สอนให้ผมถ่ายรูป เป็นนักเขียน นักแข่งรถ นักบริหารและนักประชาสัมพันธ์ ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีใน social media ก่อนหน้านี้

อยากบอกเพื่อน ๆ ว่าไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า ใบไม้ร่วงหล่นไปตามกาลเวลา ใครจะเป็นคนต่อไปมิอาจทราบได้!!

Lost my virginity

 

Would it be writing in a maze if I mention The Notebook, a love story written by Nicholas Sparks, again? 

Its PDF file is only 1.4 MB ิbig. Click  here if you really want it. In a flash, you can download it to enjoy and compare the difference between paperback and film.

 

 In one of 122 pages, the story tells that...

 

May I retype a short romantic passage?

They spent hours together talking about their dreams-his of seeing the world, hers of being an artist and on a humid night in August, they both lost their virginity.

collinsdictionary.com describes losing one's virginity as that

When you lose your virginity, you have sex for the first time.

It might be impolite to wonder if anyone still remembers when he/her lose virginity. Perhaps it is insulting to ask and also shameful to answer. Oh dear, how can I say?

Nevertheless, let me tell you something happened over 50 years ago.

After a farewell party on March 12, 1969, the year we graduated from the Northern Technical Institute in Chiang Mai, a group of electrical students, about 3-4 drunken young men, persuaded each other to go to the cat house in a well-known area called Kumpangdin. 

I was one of them. A virgin young lad followed them in tow through the dark along a narrow track and stepped up a ladder into a small wooden house illuminated by a tungsten lamp. It cost me 10 baht for my first experience with a woman. I was too excited and could not complete the sexual task. สถิตย์, a classmate from Lampang, climbed up the ventilation window and yelled at a young guy being naked in a small room, followed by a big laugh from the others.

I lost my virginity on that day.

Bruiser & Sahasdeja

So far, I have got four bicycles at home. They are categorically different, a touring Chromoly Giant, a folding bike Banian, a mountain bike Trek, and a hybrid Sahasdeja. I have been in a pool of difficulty choosing an appropriate vehicle to use for the prefinal and final trip in the coming days. 

 

Forget about the folding Banian, 20-inch wheels, after an overturn on the way to a dead volcano in Mae Moa, Lampang. The wheels are small, and the short handlebar does not offer excellent and reliable control. I would say that an expensive bicycle like Brompton is suitable for a well-paved path, not on a slippery dirt road. 

 

 

 

My final bicycle trip tends to opt for a route like Hang Chat to Rotarou via Malaysia, Indonesia, and Australia. That should be a rethink after a few trips beforehand. I sure like to make up my mind later on. But what about the prefinal?

First of all, I need to weigh about bikepacking and road touring. bicycletouringpro.com wrote that

Road touring is easy! All you need to get started is a bicycle, a way to carry your belongings (such as in a trailer or a set of pannier bags), a few clothing essentials, food, water, and a route you intend to follow.
Bikepacking is an exciting new type of bicycle touring that combines the best of mountain biking with the basic principles of long-distance backpacking.

Undoubtedly, my MTB Trek (Bruiser) does suit the bikepacking, and Sahasdeja might be the best for road touring.

Then, the only inquiry is that the next ride to Mae Hong Son should be considered bikepacking or road touring.

Can anyone give me the most reliable answer?

King of scurf

 

As of now, I will start writing countdown blogs regularly instead of posting on Facebook. No one is eager to read my imperfect English and learn boring stories, say I would.

I have felt uneasy catching up with commercial tags on my Facebook timeline and wanted to keep afar from the world cup football news. 

 

While being a young boy, I loved football and several sports, even more than cycling. I nearly broke my right ankle in the game without rules. I played unlimitedly until my whole body flooded with sweat and mixed dirt. 

Returning home exhausted and full of laziness, I went to bed without cleaning. The result made my body covered with scurf, and at Montfort College, my classmates called me เจ้าพญาขี้ไคล (King of scurf) or ไอ่ขี้ไคลเพอะ (Mr. Scurf)