Hermit's Sanctuary

"อนิจฺจา วต สงฺขารา  สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ"  ผมก็คิดถึงสังขารธรรมข้อนี้อยู่เสมอ แต่ไม่คิดเลยว่า "Deja" หรือ "เดช" เพื่อนศิลปินซึ่งมีอายุน้อยกว่าผมแค่ 2 ปีจะจากไปอย่างกะทันหันเมื่อปลายปีที่แล้ว

 

หลังจากที่พี่สิทธิ์จากไป ก็ไม่ได้จัดเก็บหรือเปลี่ยนแปลงข้าวของในห้องของเขา ยังคงปล่อยทิ้งไว้เหมือนเดิม เวลาเดินผ่านไปมาผมก็มักจะคิดถึงและพูดเบา ๆ กับพี่เค้า วันก่อนนำรูปภาพเก่า ๆ ออกมาดู เห็นแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้ ชีวิตจริงแท้ไม่แน่นอน...ผมปฏิเสธไม่ได้!

 

 

 

ขณะเดินทางไกล...ผมมักมีหนังสือ "คู่มือมนุษย์" ติดเป้ไปด้วย ว่างจากกิจกรรมใด ๆ ผมก็จะหยิบขึ้นมาอ่าน

 

 

"เท่านี้หรือคือ....ชีวิต" สิ้นลมแล้ว...ร่างของเดชถูกนำไปยังคณะแพทย์ศาสตร์ โรงพยาบาลมหาราช เชียงใหม่ โดยมิได้มีพิธีการใด ๆ เช่นเดียวกับพี่ชายของผม เขาได้เป็นอาจารย์ใหญ่สมใจตามที่เราได้คุยกันเมื่อพบกันครั้งสุดท้ายที่บ้านห้างฉัตร 

เดชมาเยี่ยมที่บ้านปงแสนทอง

ครั้งสุดท้ายที่เดชมาหาที่บ้านห้างฉัตร...

พาเพื่อนแวะมาดูผลงานภาพวาดซึ่งติดไว้ที่ร้านเปียโน...

 

 

รูปต้นไม้เดี่ยวหลังบ้านห้างฉัตร คือผลงานสุดท้ายที่เดชฝากไว้... 

เดชจากไปแล้วเกือบปี ผมเพิ่งจะมีโอกาสไปเยือนบ้านที่เดชเคยอยู่...

 

 

 

เป็นคน introvert...เขาเรียกบ้านตัวเองว่า "Hermit's Sanctuary"

 

 

 

บ้านศิลปินยังคงสภาพเดิม แม้ว่าเจ้าตัวจะจากไปแล้ว... 

 

 

หลังบ้านที่เราเคยได้นั่งคุยกันดูรกร้าง...เมื่อปราศจากฤาษีผู้ดูแล

ไม่มีนกมาเยือน เมื่อไม่มีกล้วยสุกมาแขวนไว้...

 

พี่สาวของเดชบอกว่าน้ำท่วมทำให้อัลบั้มภาพของเดชเปียกหมด ผมขออนุญาตกดชัตเตอร์เก็บรูปสมัยที่เดชรับปริญญาที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่เอาไว้

“We learn from history that we do not learn from history.” - Georg Hegel

Back in the Saddle Again

 

ผ่านพ้น time to clean up  วันนี้ผมนำเตียงกลับขึ้นสู่ห้องพยาบาลบนชั้นสองเรียบร้อยแล้ว (ขอขอบคุณคุณอู๊ดเพื่อนบ้านที่ช่วยยก)

 

 

ประกอบกลับเข้าที่...

 

 

 

 

ได้เวลาเก็บมุ้งแอร์

 

 

 

ระหว่างปลดสายดึง 4 มุมผมเห็นรูปภาพบนผนังทำให้คิดถึงผู้วาด (Deja) ผู้จากไปก่อนหน้านี้แล้ว

 

 

มุมสุดท้าย...มีกระเป๋าหนังจากยุโรปที่ Deja มอบให้ไว้แขวนอยู่!

 

นำรูปขี้นแขวนตามเดิม...

 

 

เก็บข้าวของอุปกรณ์รักษาพยาบาลออกจากหลังเปียโน คืนสภาพจากโต๊ะวางเวชภัณฑ์ให้กลับมาเป็นเครื่องดนตรีเรียบร้อยแล้ว!!

 

เตรียม urine bags ที่สั่งซื้อมา รอน้องพยาบาลที่เคยมาทำแผลกดทับให้พี่สิทธิ์นำไปใช้กับคนไข้ติดเตียงคนอื่น

 

 

นึกถึงเพลง Back in the Saddle Again ของ Gene Autry ที่ผมเคยร้องกับ Deja ตั้งใจว่าจะกลับไปร้องกับ accordion 

 

Gene Autry -  BACK IN THE SADDLE AGAIN 

 

ต่อไปผมจะกล่อมโลกด้วยเสียงดนตรีอีกครั้งครับ!

Time to clean up

ไม่ต้อง countdown อีกต่อไป...วันนี้ผมเริ่มเก็บของ ทำความสะอาด และซักผ้า...

 

 

เสื้อที่ให้พี่สิทธิ์ใส่นอนบนเตียงพยาบาลมีแค่ 2-3 ตัว เคยจับเสื้อดึงตัวผู้ป่วย! กลิ่นยังติดจมูกอยู่เลย ตากผ้าแล้วผมลงมาทำความสะอาดเตียงและเบาะลม...

ตากแดดไว้หน้าบ้านก่อนเก็บ...

 ทำความสะอาดพื้น...

 

มีเจ้าอู่หลงเท่านั้นที่คอยเป็นเพื่อน!

สิ้นสุดความทุกข์ทรมาน

สิ้นสุดการ countdown... หมดสิ้นซึ่งความทุกข์ทรมานแล้วนะพี่!

 

เริ่มต้นใช้ชีวิตต่อไป เช้านี้ผมโพสต์ขอบคุณเพื่อน ๆ ใน facebook แล้วดังนี้...

ขอกราบขอบคุณเพื่อน ๆ สำหรับความเมตตา ความห่วงใย กำลังใจ และทุก ๆ ข้อความที่ส่งให้ ขออภัยมิได้เขียนตอบ ผมซาบซึ้งใจและมีความรู้สึกว่ามิได้อยู่เดียวดาย...

พี่ชายผมเสียเมื่อวันที่ 30 พ.ค. 67 เวลา 13.10 น. ผมนั่งอยู่ด้วยตลอดเวลาจนพี่เค้าหมดลม ไม่กลัวไม่ตกใจเพราะได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้ล่วงหน้าแล้ว...

ผมจัดการทุกอย่างด้วยความมีสติ ปิดตาให้ สวมเสื้อผ้าให้ แจ้งกำนัน และติดต่อขอความช่วยเหลือจากหน่วยกู้ภัยเทศบาลห้างฉัตรแม่ตาล ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ไปแจ้งโรงพยาบาลและอำเภอ ได้รับมรณบัตรเมื่อเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง กลับถึงบ้านรถกู้ภัยเขาเคลื่อนศพไปฌาปนกิจสถานแล้ว ผมตามไป ได้ยกโลงเข้าเตาเผา บอกพี่ให้ไปสู่สุขคติ ไม่ต้องเป็นห่วงน้องซึ่งอยู่ข้างหลัง...

ผ่านมาแล้ว 4 วัน ผมยังมิได้เก็บเตียงพยาบาลและอุปกรณ์เครื่องใช้ ทุกเช้าปั่นจักรยานไปใส่บาตร วันนี้แหละที่ผมจะเริ่มเก็บผ้าไปซัก รื้อเตียง ทำความสะอาด และจัดของในร้านเปียโนให้เข้าที่เหมือนเดิม...

ต่อจากนี้ก็จะยังคงอยู่ที่บ้านห้างฉัตร อยู่คนเดียวกับเจ้าอู่หลง ตั้งใจทำความดีเพื่อสังคมให้ได้เท่าที่พอจะมีความสามารถ อยากจะเป็นผู้ให้มากยิ่งขึ้นครับ...

 

 

ขอกราบขอบคุณเพื่อน ๆ อีกครั้ง...