นำรูปขี้นแขวนตามเดิม...
COUNTDOWN
วันอังคารที่ 4 มิถุนายน พ.ศ. 2567
Back in the Saddle Again
นำรูปขี้นแขวนตามเดิม...
วันอาทิตย์ที่ 2 มิถุนายน พ.ศ. 2567
Time to clean up
ตากแดดไว้หน้าบ้านก่อนเก็บ...
ทำความสะอาดพื้น...
มีเจ้าอู่หลงเท่านั้นที่คอยเป็นเพื่อน!
สิ้นสุดความทุกข์ทรมาน
สิ้นสุดการ countdown... หมดสิ้นซึ่งความทุกข์ทรมานแล้วนะพี่!
เริ่มต้นใช้ชีวิตต่อไป เช้านี้ผมโพสต์ขอบคุณเพื่อน ๆ ใน facebook แล้วดังนี้...
ขอกราบขอบคุณเพื่อน ๆ สำหรับความเมตตา ความห่วงใย กำลังใจ และทุก ๆ ข้อความที่ส่งให้ ขออภัยมิได้เขียนตอบ ผมซาบซึ้งใจและมีความรู้สึกว่ามิได้อยู่เดียวดาย...
พี่ชายผมเสียเมื่อวันที่ 30 พ.ค. 67 เวลา 13.10 น. ผมนั่งอยู่ด้วยตลอดเวลาจนพี่เค้าหมดลม ไม่กลัวไม่ตกใจเพราะได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้ล่วงหน้าแล้ว...ผมจัดการทุกอย่างด้วยความมีสติ ปิดตาให้ สวมเสื้อผ้าให้ แจ้งกำนัน และติดต่อขอความช่วยเหลือจากหน่วยกู้ภัยเทศบาลห้างฉัตรแม่ตาล ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ไปแจ้งโรงพยาบาลและอำเภอ ได้รับมรณบัตรเมื่อเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง กลับถึงบ้านรถกู้ภัยเขาเคลื่อนศพไปฌาปนกิจสถานแล้ว ผมตามไป ได้ยกโลงเข้าเตาเผา บอกพี่ให้ไปสู่สุขคติ ไม่ต้องเป็นห่วงน้องซึ่งอยู่ข้างหลัง...
ผ่านมาแล้ว 4 วัน ผมยังมิได้เก็บเตียงพยาบาลและอุปกรณ์เครื่องใช้ ทุกเช้าปั่นจักรยานไปใส่บาตร วันนี้แหละที่ผมจะเริ่มเก็บผ้าไปซัก รื้อเตียง ทำความสะอาด และจัดของในร้านเปียโนให้เข้าที่เหมือนเดิม...
ต่อจากนี้ก็จะยังคงอยู่ที่บ้านห้างฉัตร อยู่คนเดียวกับเจ้าอู่หลง ตั้งใจทำความดีเพื่อสังคมให้ได้เท่าที่พอจะมีความสามารถ อยากจะเป็นผู้ให้มากยิ่งขึ้นครับ...
ขอกราบขอบคุณเพื่อน ๆ อีกครั้ง...
วันพฤหัสบดีที่ 30 พฤษภาคม พ.ศ. 2567
เกิดมา ตั้งอยู่ แล้วดับไป
30 พฤษภาคม 2567
ขอดวงวิญญาณของพี่ชายผมได้สู่สุคติด้วยเทอญ...
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
วันอังคารที่ 28 พฤษภาคม พ.ศ. 2567
เมื่อความตายใกล้เข้ามา!
คนเรามิอาจรู้วันตาย แต่บางครั้งเราก็พอสัมผัสได้ว่าการก้าวสู่ความตายนั้นเริ่มถูกนับถอยหลัง (countdown)
คิดถึง ทิก กว๋าง ดึ๊ก (เกิดปี ค.ศ. 1897 — 11 มิถุนายน ค.ศ. 1963) พระภิกษุมหายานชาวเวียดนามที่จุดไฟเผาตัวเองจนมรณภาพ ณ ถนนสี่แยกกรุงไซง่อน เมื่อวันที่ 11 มิถุนายน พ.ศ. 2506 จิตใจสงบและแข็งแกร่งยิ่งนักในยามที่ท่านนับถอยหลังเข้าสู่ความตาย จริง ๆ แล้ว...ความตายเป็นสิ่งที่ไม่น่ากลัวเลย ยิ่งหลับตายไหลตายนับเป็นการจากไปอย่างไร้ความเจ็บปวดทรมาน ผมคิดถึง Deja เพื่อนผู้จากไปเมื่อปลายปีที่แล้ว...ในวันที่ยังมีลมหายใจเคยมาหาที่ลำปางแล้วเราไปถ่ายรูปวัดพม่าด้วยกัน
คิดถึงพี่ Ali ผู้ที่ผมเดินทางลงไปพบที่กรุงเทพ ก่อนที่ท่านจะจากไปเนื่องจากภาวะหัวใจล้มเหลว เมื่อใดที่มีอิสระและร่างกายยังเดินทางได้ ผมก็อยากไปเคารพศพของพี่เค้าที่เมือง Khulna ฺบังกลาเทศให้ได้
ต่อจากนี้ไปผมคงต้องเขียนบล็อก countdown อย่างต่อเนื่อง เพราะพี่ชายผมเริ่มเข้าสู่การ countdown แล้วอย่างชัดเจน
เด็กชายประสิทธิ์สวมนาฬิกา |
กาลเวลาผ่านไป 70 กว่าปี...ผมรู้ดีว่า 2 ทศวรรษที่ผ่านมาในฐานะเป็นน้องชาย...ว่าได้ทำดีที่สุดแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วง 2 เดือนเมื่อเขากลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง...
เมื่อเช้านี้ผมใช้น้ำเกลือทำความสะอาดสายสวนปัสสาวะและบริเวณใกล้เคียง พบว่ามีหนองไหลออกมา ในขณะที่ความดันโลหิคลดต่ำและกินอาหารแทบไม่ได้ เขาเริ่มพูดจาเลอะเลือนและลืมตาไม่ค่อยขึ้นแล้ว
วันอาทิตย์ที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2567
คิดถึงหมอหนุ่ย
ตาแก่เมืองรถม้าได้เห็นรูปที่เพื่อนมงฟอร์ตไปพบปะกันทุกวันอาทิตย์ที่ร้านกาแฟของเสี่ยใหญ่ (คนนั่งกลาง) ด้วยความยินดี...
ภาพจาก facebook เพื่อนจำรัส - ขอขอบคุณ |
ขออนุญาตนำภาพมาโพสต์ต่อเพื่อบันทึกความทรงจำ ถึงมิตรภาพของเพื่อนนักเรียนมงฟอร์ตรุ่น 08 ซึ่งมีต่อกันอย่างแน่นแฟ้นและยาวนาน วันนี้ทุกคนล้วนแก่เฒ่าด้วยวัย 70++ ไม่มีใครหลีกเลี่ยงสังขารธรรมไปได้แม้แต่คนเดียว!! อาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นโอกาสดีที่เพื่อน (ยืนคู่กับเสี่ยใหญ่) เดินทางจากบ้านในนิวยอร์ค ประเทศอเมริกาได้มาร่วมเจอะเจอกัน...
ขออำภัยที่เพื่อนหมาว้อ (ม.ว.) คนนี้ไม่สามารถไปร่วมสังสรรค์ด้วย แต่ก็ได้มอบความรักและความคิดถึงให้แก่เพื่อน MC 08 มานานแล้ว!
ที่โรงเรียนมงฟอร์ต ผมได้เล่นกีต้าร์ร่วมกับเพื่อน ๆ ในวันคริสต์มาส ปี 08 ก่อนที่พวกเราจะจากกันในปีต่อมา
วันพุธที่ 27 มีนาคม พ.ศ. 2567
จบชีวิตตัวเอง
ผมได้อ่านข่าวเกี่ยวกับอดีตนายตำรวจอายุ 77 ปี ผู้ปลิดชีพตัวเองเมื่อเช้าวันนี้ (27 มีนาคม 2567)
ภาพจากเดลินิวส์ - ขอขอบคุณ |
ก่อนอื่นผมต้องขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวและญาติสนิทมิตรสหายของผู้ตายมาด้วย ณ ที่นี้
ผู้ตายได้เขียนจดหมายทิ้งไว้ว่า "กระผมยิงตัวตายเอง เพื่อหนีโรคภัยไข้เจ็บ เสร็จคดีขอมอบอาวุธปืนของกลางให้ พงส. ผู้ทำคดีนี้ หมายเหตุ กระผมทำด้วยตนเอง" ขอหยิบยกกรณีนี้ขึ้นมา เพื่อคารวะยกย่องในการตัดสินใจของท่านอดีตนายตำรวจผู้ยอมสละชีวิตตนเองเพื่อให้พ้นจากความทุกข์ยากของตนเองและผู้อื่น หลังจากใช้ชีวิตแบบได้กำไรมาจนถึงวัย 77 ปีเมื่อถูกรุมเร้าด้วยโรคาพยาธิทั้งปวง...
สำหรับผมแล้วก็คิดเช่นเดียวกัน กล่าวคือวันใดที่มีสภาพร่างกายช่วยตนเองไม่ได้ ต้องนอนให้คนอื่นเทอุจจาระปัสสาวะให้แล้วละก็ การจบชีวิตจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของผม ด้วยเหตุนี้จึงมีเพื่อน ๆ บางคนได้ยินผมพูดถึงเรื่องเดินทางไปภูเขาไฟในอินโดนีเซียหรือนิวซีแลนด์ (คนที่เข้าใจความคิดของผมได้ดีที่สุดคือ Deja ผู้ซึ่งเสียชีวิตไปเมื่อเมื่อปลายปีที่แล้ว)...
ผมเองคงไม่มีปืน (ในชีวิตเคยยิงปืน 3 นัดด้วยปืนเล็กยาวแบบบรรจุเองที่สนามยิงปืนหนองฮ่อตอนเรียน ร.ด. ปีสุดท้าย) จึงคิดว่าการเดินทางแบบ trekking ถ่อสังขารไปในดินแดนไกลโพ้นจนถึงชายขอบทะเลหรือใกล้ปล่องภูเขาไฟ มันน่าจะให้ความสุขในช่วงสุดท้ายได้มากกว่าการใช้ปืนเป็นแน่แท้
ทะเลสาบโตบา - ภาพจากวิกิพีเดีย (ขอขอบคุณ) |
ที่ว่ากันว่าปีนี้ 2567 จะมีการตายเกิดขึ้นค่อนข้างมาก เห็นท่าจะจริง ดูข่าวที่ลงให้อ่านอย่างต่อเนื่องสิครับ อย่างเช่นเมื่อวันที่ 26 ที่ผ่านมาท่านเจ้าอาวาสของวัดแห่งหนึ่งก็มรณภาพจากไปอย่างสงบด้วยสิริอายุ 91 ปี ทิ้งเงินเก็บไว้มากมาย...
"Countdown กันได้แล้ว...เรา" ผมบอกตัวเองอยู่เสมอ!
Back in the Saddle Again
ผ่ านพ้น time to clean up วันนี้ผมนำเตียงกลับขึ้นสู่ห้องพยาบาลบนชั้นสองเรียบร้อยแล้ว (ขอขอบคุณคุณอู๊ดเพื่อนบ้านที่ช่วยยก) ประกอบกล...
-
เ มื่อวานนี้ผมได้รับข่าวเรื่องรถยนต์คนเมาขับชนขบวนนักปั่นจักรยานออกกำลังกายยามเช้าและทำให้นักปั่นเสียชีวิต ๒ คน....ด้วยความหดหู่ใจเป็นอย่างย...
-
ผ มได้อ่านข่าวเกี่ยวกับอดีตนายตำรวจอายุ 77 ปี ผู้ปลิดชีพตัวเองเมื่อเช้าวันนี้ (27 มีนาคม 2567) ภาพจากเดลินิวส์ - ขอขอบคุณ ก่อนอื่นผมต้องขอแส...
-
ต าแก่เมืองรถม้าได้เห็นรูปที่เพื่อนมงฟอร์ตไปพบปะกันทุกวันอาทิตย์ที่ร้านกาแฟของเสี่ยใหญ่ (คนนั่งกลาง) ด้วยความยินดี... ภาพจาก facebook เพ...