พินัยกรรมชีวิต

แผ่นดินไหวขนาดเมกะทรัสต์ (Megathrust earthquake) เริ่มมาแล้วครับ!!!

 

ภาพจากคลิปวิดีโอ TheGeoModels - ขอขอบคุณ

 

วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี กล่าวว่า... 

แผ่นดินไหวแบบเมกะทรัสต์เกิดขึ้นที่ขอบแผ่นเปลือกโลกที่บรรจบกัน โดยแผ่นเปลือกโลกแผ่นหนึ่งถูกดันให้อยู่ใต้แผ่นเปลือกโลกอีกแผ่นหนึ่ง แผ่นดินไหวเกิดจากการเลื่อนตัวไปตามรอยเลื่อนที่ก่อให้เกิดรอยต่อระหว่างแผ่นเปลือกโลกทั้งสองแผ่นดินไหวระหว่างแผ่นเปลือกโลก เหล่านี้ถือเป็นแผ่นดินไหวที่มีความรุนแรงมากที่สุดของโลก โดยมีค่าโมเมนต์แมกนิจูด ( Mw) ที่อาจเกิน 9.0 นับตั้งแต่ปี พ.ศ. 2443 เป็นต้นมา แผ่นดินไหวที่มีขนาด 9.0 หรือมากกว่าทั้งหมดล้วนเป็นแผ่นดินไหวแบบเมกะทรัสต์

ช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับ! หาได้กลัวหรือหวั่นวิตกใด ๆ กับภัยพิบัติต่าง ๆ ไม่ แต่นอนคิดว่าตัวเองยังมิได้จัดการเรื่องเอกสารต่าง ๆ ให้แล้วเสร็จก่อนถึงเวลาต้องจากโลกนี้ไป เช้านี้ตาแก่บ้านห้างฉัตรมองภาพตัวเองในกระจกเงา บอกตัวเองว่าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว  

 

ค้นหาเอกสาร "หนังสือสำคัญการอุทิศร่างกายเมื่อสิ้นชีวิตแล้ว" ซึ่งทำไว้ตั้งแต่วันที่ 19 เมษายน 2525... (43 ปีที่แล้ว) จนเจอ เพื่อให้แน่ใจว่าหลักฐานยังอยู่ครบถ้วน

 

 

ได้เอกสารแล้วก็สบายใจ เก็บใส่ซองไว้ดังเดิม นำบัตรประจำตัวผู้อุทิศร่างกายให้คณะแพทย์ศาสตร์มาปัดฝุ่นแล้วเก็บใส่กระเป๋าตังค์ไว้ในตำแหน่งที่เห็นได้ง่ายสุด ใครก็ตามที่พบศพผมจะได้ช่วยดำเนินการต่อ... 

 

 

 

ยังมีอีกอย่างนึงคือทำพินัยกรรมชีวิต โดยจะเขียนลงบนกระดาษด้วยลายมือตนเองว่า...

 "หากข้าพเจ้าใกล้ตาย โปรดกรุณาอย่าทำ CPR เมื่อตายแล้วกรุณาแจ้งให้คณะกายวิภาค โรงพยาบาลมหาราชเชียงใหม่ มารับศพไปเป็นอาจารย์ใหญ่โดยเร็วที่สุด ในกรณีที่สภาพร่างกายใช้ไม่ได้ ขอให้ทำการเผาโดยมิต้องทำพิธีใด ๆ เสร็จแล้วนำเถ้ากระดูกไปใส่โคนต้นไม้เพื่อเป็นปุ๋ยต่อไป" 

อย่างนี้ยังไม่เป็นทางการนะครับ ต้องเขียนเป็นหนังสือแสดงเจตนาไม่ประสงค์จะรับบริการสาธารณสุขไว้อีกฉบับ

 

 

ที่ผมเขียนเองก็ใส่กระเป๋าตังค์เก็บคู่ไว้กับบัตร จะได้หมดห่วงก่อนถึงเวลาปั่นจักรยานเดินทางท่องไปในวันที่ฟ้าใส... 

 

 

ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ห่วงใยและส่งใจถึงกันนะครับ...

เศษซากแห่งความทรงจำในมัณฑะเลย์

วันที่ ๔ เมษายน ๒๕๕๗ เวลาประมาณตีสี่กว่า ๆ ผมมาถึงวัดมหามัยมุนี ทันได้เห็นพิธีล้างพระพักตร์พระมหามัยมุนี ...

วันนั้นนั่งอยู่ตรงนี้แหละ... 

ยังทันได้เก็บภาพจากจอ monitor ที่แขวนอยู่ข้างหน้า...

วันที่ ๒๘ มีนาคม ๒๕๖๘ เกิดแผ่นดินไหวระดับ ๗.๗ ริกเตอร์...

ภาพข่าวจากอินเทอร์เน็ต - ขอขอบคุณ

ตรงที่ผมเคยนั่งเมื่อ ๑๑ ปีที่แล้ว ถูกถมทับด้วยซากสลักหักพัง...ในเวลาต่อมา

ภาพข่าวจากอินเทอร์เน็ต - ขอขอบคุณ

ภาพข่าวจากอินเทอร์เน็ต - ขอขอบคุณ

ภาพข่าวจากอินเทอร์เน็ต - ขอขอบคุณ

ขอแสดงความเสียใจกับการสูญเสียของประเทศพม่า ความเสียหายนั้นรุนแรงเกินกว่าที่จะบรรยาย คงอีกนานกว่าการฟื้นฟูจะกลับมาเหมือนเดิม ผมคงไม่มีโอกาสได้กลับมาเยือนอีกแล้วจริง ๆ...  

ตาแก่เมืองรถม้าเหลือเพียงเศษซากแห่งความทรงจำซึ่งจะคงอยู่จนกว่าสิ้นลม!

คิดถึง ศจ. ระพี สาคริก

ผมนำกระป๋องเพาะต้นไม้มาวางไว้ริมหน้าต่างให้ได้รับแสงสว่าง แล้วคอยพรมน้ำให้บ้างตามสมควร...

มิได้เป็นคนมือเย็น ผมไม่ได้ตั้งความหวังว่าต้นไม้ที่เพาะเลี้ยงภายใต้ฝ่ามือของตาแก่บ้านห้างฉัตรคนนี้จะเติบโตงอกงาม ในใจคิดว่า เกิดมา-ตั้งอยู่-ดับไป อยู่เสมอ วันนี้มีโอกาสได้นำสมุดเก็บ clipping ออกมาเปิดดู...

 

ในพจนานุกรม ให้ความหมาย clipping ว่าเป็น "กฤตภาค, ข่าวในหนังสือพิมพ์ที่ตัดเป็นชิ้นๆ การเล็มออก สิ่งที่ใช้ตัดหรือเล็ม ข่าวสารที่ตัดจากหนังสือพิมพ์หรือนิตยสาร...."   ผมเป็นคนอย่างเนี้ยแหละ คือชอบสะสมอะไรต่ออะไรเอาไว้ ไม่คิดหรอกว่ามันจะกลายเป็นขยะในวาระสุดท้ายของชีวิตผม

มันอาจดูไร้ค่าสำหรับคนอื่น (โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนรุ่นใหม่) แต่ผมกลับรู้สึกภูมิใจที่ครั้งหนึ่งในชีวิตได้บรรจงตัดเก็บข่าวหรือบทความที่มีประโยชน์จากหน้าหนังสือพิมพ์หรือนิตยสารเก็บไว้ และรูปของ ศาสตราจารย์ ระพี สาคริก ที่ผมตัดเก็บไว้ ก็ทำให้ต้องคิดถึงบุคคลผู้ที่ผมเคารพและศรัทธาในความดีของท่านเสมอมา เคยติดตามดูรายการที่ท่านจัดทางโทรทัศน์ อ่านหนังสือที่ท่านเขียน จนกระทั่งถึงวันที่ท่านจากหายไป...

วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี กล่าวว่า...

ศาสตราจารย์ ระพี สาคริก "บิดาแห่งกล้วยไม้ไทย" (4 ธันวาคม พ.ศ. 2465 - 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2561) ราษฎรอาวุโส นักวิจัย นักวิชาการเกษตรผู้บุกเบิกวงการกล้วยไม้ของประเทศไทยสู่สากล อดีตอธิการบดีมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ และรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงเกษตรและสหกรณ์ เป็นอดีตนายกสภาสถาบันอาศรมศิลป์

ศาสตราจารย์ระพี สาคริกเคยดำรงตำแหน่งอธิการบดีมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ตำแหน่งรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงเกษตรและสหกรณ์ในรัฐบาลพลเอกเกรียงศักดิ์ ชมะนันท์ รวมทั้งตำแหน่งอื่น ๆ ที่สำคัญอีกมากมาย แม้จะเกษียณอายุราชการนานแล้วก็ตาม ศาสตราจารย์ระพี สาคริกก็ยังได้รับความเคารพยกย่องเป็นปูชนียบุคคล โดยเฉพาะในวงการศึกษาและวงการกล้วยไม้ จนได้รับการกล่าวขานว่าเป็น บิดาแห่งกล้วยไม้ไทย

เมื่อวันที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2560 ศาลเยาวชนและครอบครัวกลางศาลมีคำสั่งให้ศาสตราจารย์ระพี สาคริก เป็นคนไร้ความสามารถ ให้อยู่ในความอนุบาลของนางมาลีกันยา สาคริก ผู้ร้อง ตามคดีแพ่งหมายเลขดำที่ พ 712/2560 คดีแพ่งหมายเลขแดงที่ พ 996/2560 โดยระบุว่ายื่นคำร้องขอให้ศาลสั่งให้ศาสตราจารย์ระพีเป็นคนไร้ความสามารถและให้อยู่ในความอนุบาลของ มาลีกันยา สาคริก บุตรสาวของศาสตราจารย์ระพี เนื่องจากป่วยด้วยโรคเส้นเลือดในสมองตีบ โรคพาร์กินสัน มีอาการสมองเสื่อม และโรคถุงลมเรื้อรัง ไม่สามารถทำงานและช่วยเหลือตัวเองได้ ต้องมีคนคอยดูแลตลอดเวลา ถือว่าเป็นบุคคลวิกลจริต ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 28 โดยประกาศในวันที่ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2560   ศาสตราจารย์ระพีถึงแก่อนิจกรรมในวันที่ 17 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2561 จากภาวะเลือดเป็นพิษเหตุติดเชื้อ สิริรวมอายุ 95 ปี

ภาพจาก moac.go.th - ขอขอบคุณ

ความดีและผลงานของท่านมีมากมายเหลือคณานับ ผมขอกราบคารวะด้วยความเคารพยิ่งครับ

โคโดคุชิ (Kodokushi)

กาลเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนมิอาจนิ่งดูดาย... ผมต้องเตรียมตัวสำหรับการตายโดยลำพังได้แล้ว!!

ผู้จัดการออนไลน์ รายงานว่า...

ไทยได้เข้าสู่สังคมผู้สูงวัยโดยสมบูรณ์แล้ว แต่ปัญหาหนึ่งคือมีผู้สูงอายุจำนวนไม่น้อยที่ใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวโดยไม่มีญาติหรือลูกหลานดูแล สัดส่วนของคนแก่ที่อาศัยตามลำพังเพิ่มสูงขึ้นอย่างก้าวกระโดด ในปี 2564 มีผู้สูงอายุที่อยู่ตัวคนเดียวถึง1.6 ล้านคน หรือคิดเป็น 12% ของจำนวนผู้อายุทั้งหมด และอีก 21% อยู่ตามลำพังกับคู่สมรส...

ภาพจาก manager online - ขอขอบคุณ

ดร.วิทย์ สิทธิเวคิน กล่าวใน The Standard ว่า

ตอนนี้ญี่ปุ่นกำลังเจอปรากฎการณ์โคโดคุชิ (Kodokushi) คือตายอย่างโดดเดี่ยวมากขึ้น จากเหตุผลของสังคมและประชากรของญี่ปุ่นที่อยู่ในภาวะสังคมผู้สูงอายุ ทำให้การตายอย่างโดดเดี่ยวในบ้านหรือที่พักอาศัยมีจำนวนที่เยอะขึ้น ในญี่ปุ่นมีผู้สูงอายุ 6 หมื่นกว่ารายเสียชีวิตโดยลำพังในปี 2024 ที่ผ่านมา...

ภาพ capture จากคลิป "ตายโดดเดี่ยว ฉากต่อไปของสังคมไทย" โดย The Standard - ขอขอบคุณ

ภาพ capture จากคลิป "ตายโดดเดี่ยว ฉากต่อไปของสังคมไทย" โดย The Standard - ขอขอบคุณ

ภาพ capture จากคลิป "ตายโดดเดี่ยว ฉากต่อไปของสังคมไทย" โดย The Standard - ขอขอบคุณ

ภาพ capture จากคลิป "ตายโดดเดี่ยว ฉากต่อไปของสังคมไทย" โดย The Standard - ขอขอบคุณ

ด้วยความชื่นชม...ผมเคยเห็นรอยสักบนแขนของชายใจดีคนหนึ่งมีใจความว่า "ผู้อุทิศร่างกายเพื่อการศึกษาและวิจัยให้แก่คณะแพทย์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่......"  

 

 

ทีแรกก็อยากจะสักตาม (แถมยังจะเพิ่มคำว่า No CPR บนแผ่นอก) แต่คิด ๆ ดูแล้วว่าอายุของผมมากแล้ว ใกล้เวลาที่จะนำร่างกายของผมไปใช้ หากไม่ได้ตายด้วยอุบัติเหตุ การตายโดดเดี่ยวซึ่งร่างกายยังสภาพดีก็จะสามารถเอาไปศึกษาได้อย่างสมบูรณ์ ผมจึงเลิกล้มความคิดที่จะสัก แต่จะเตรียมตัวใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย ติดดิน ไม่ขึ้นที่สูง ไม่เสี่ยง ซึ่งถ้าจะให้ดีแล้วควรต้องย้ายจากอาคารพาณิชย์ที่อยู่ในปัจจุบัน ไปหาที่อยู่ใหม่ในบ้านชั้นเดียว ไม่ต้องขึ้นบันได อยู่ติดดินและไม่ต้องเดินบนพื้นคอนกรีตลื่น ๆ เรื่องนี้คงต้องหาทางขยับขยายภายในปีนี้ เพื่อรองรับภัยพิบัติที่จะเกิดขึ้นด้วย

 

ถ้าถามว่าแล้วยังอยากจะปั่นจักรยานท่องโลกอยู่มั้ย? คำตอบคือ "หากเป็นไปได้ ผมก็จะทำตามที่ฝันไว้กับสหัสเดช" แต่จะไม่ผิดหวังและเสียใจหากไม่ได้ทำ...

 

 

ทุกครั้งที่เดินทางกับเจ้า Banian จักรยานพับล้อ 20 นิ้ว ก่อนจะกดปุ่มสวิชเพื่อเปิดประตูรถดีเซลรางลงไปยังชานชาลาสถานีรถไฟ ผมรู้ว่าประตูกำลังจะเปิดให้ก้าวไปสู่จุดหมายปลายทางที่รออยู่ข้างหน้า เวลามีไม่มากนักแล้ว จะเหลืออีกสักกี่ครั้งที่ตาแก่คนนี้จะมีโอกาสได้เอื้อมมือไปกดสวิชเปิดประตู...

ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นครับตอนนี้ สงบ...และพร้อมเสมอสำหรับโคโดคุชิ (Kodokushi)

คิดถึงพี่ดำรง สุ่นกุล

ผมเพิ่งโพสต์เรื่อง "จากสามเหลือหนึ่ง" ลงบล็อก countdown ได้ไม่นาน...

หลายต่อหลายคนจากผมไปแล้ว วันนี้เจอกระดาษซึ่งพี่ "ดำรง สุ่นกุล" เขียนส่งให้เมื่อวันที่ 31 มีนาคม 2555 และช่วยสนับสนุนให้ผมเดินทางแบกเป้ท่องเที่ยว...

 

ผมได้รู้จักพี่ดำรงทาง social media นานมาแล้ว เคยเห็นหน้าตัวเป็น ๆ ครั้งหนึ่งตอนที่พี่เค้าไปเชียงใหม่แล้วผ่านมาทางห้างฉัตร ครบรอบวันเกิดของท่านเมื่อปี 2564 ผมก็ยังโพสต์ลงใน Facebook ของท่าน...

 

 

พี่ดำรงเป็นผู้อาวุโสที่มีความรู้ มีฐานะและจิตใจที่เมตตา ผมเคยปั่นจักรยานไปหาที่บ้านท่าน ซึ่งอยู่ในเขตสายไหมเมื่อปี 2560 (FB Trip ไปลาวใต้)...

วันนั้นได้ไปถึงหน้าบ้านแล้ว แต่โชคไม่ดีที่พี่เค้าไม่อยู่ (ออกไปโรงพยาบาล)...

 

 

หลังจากนั้นไม่นาน...พี่ดำรงก็จากโลกใบนี้ไป ผมยังคงรำลึกถึงเสมอ ท่านจะอยู่ในความทรงจำตลอดไปจนกว่าผมจะหยุดหายใจ Facebook Damrong Soonkol ยังคงปรากฏอยู่ใน cyber world แม้ร่างกายของเจ้าของจะสูญสลายไปแล้วก็ตาม ผมขออนุญาตนำภาพพี่ดำรงมาโพสต์ไว้ 2-3 บาน...

 

 

อยากบอกพี่ดำรงว่าคิดถึงนะครับ!

จากสามเหลือหนึ่ง

 

เช้าวันนี้ตาแก่บ้านห้างฉัตรค้นเจอเบอร์โทรศัพท์ที่ทำให้สามารถติดต่อสอบถามถึงพระพี่ชาย "ท่านเจ้าคุณศรีปริยัติโกศล" ซึ่งอยู่ที่จังหวัดสุพรรณบุรี...

ภาพบรรพบุรุษ

สามพี่น้องจากพ่อประเสริฐก็มีอยู่แค่นี้แหละ... 

ข่าวที่ได้รับทราบคือท่านเจ้าคุณได้มรณภาพไปแล้วตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ 2 ปีก่อน ผมรู้สึกเสียใจที่ก่อนนี้ตั้งใจว่าจะเดินทางไปเยี่ยมท่านที่สุพรรณบุรี แต่สถานการณ์ยังไม่อำนวย...ได้แต่ผัดผ่อนเรื่อยมา เมื่อพี่ประสิทธิ์เสียชีวิต น้องชายก็คิดว่าจะต้องเดินทางไปสุพรรณบุรีเพื่อเยี่ยมพระพี่ชายและรายงานให้ทราบ แต่ทว่า...ไม่ทันเสียแล้ว! ใบไม้ใบแรกได้ร่วงหล่นลงสู่พื้นกลายเป็นธุลีดินไปก่อนหน้านั้นแล้ว....

หยิบรูปเก่า ๆ ออกมาดู ด้วยรู้ตัวดีว่าเหลืออยู่ตัวคนเดียวแล้ว...

สัญญาณเสียงนับถอยหลังดังอยู่ทุกขณะจิต...ชีวิตผมก้าวย่างสู่ปัจฉิมบทแล้วจริง ๆ

Hermit's Sanctuary

"อนิจฺจา วต สงฺขารา  สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ"  ผมก็คิดถึงสังขารธรรมข้อนี้อยู่เสมอ แต่ไม่คิดเลยว่า "Deja" หรือ "เดช" เพื่อนศิลปินซึ่งมีอายุน้อยกว่าผมแค่ 2 ปีจะจากไปอย่างกะทันหันเมื่อปลายปีที่แล้ว

 

หลังจากที่พี่สิทธิ์จากไป ก็ไม่ได้จัดเก็บหรือเปลี่ยนแปลงข้าวของในห้องของเขา ยังคงปล่อยทิ้งไว้เหมือนเดิม เวลาเดินผ่านไปมาผมก็มักจะคิดถึงและพูดเบา ๆ กับพี่เค้า วันก่อนนำรูปภาพเก่า ๆ ออกมาดู เห็นแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้ ชีวิตจริงแท้ไม่แน่นอน...ผมปฏิเสธไม่ได้!

 

 

 

ขณะเดินทางไกล...ผมมักมีหนังสือ "คู่มือมนุษย์" ติดเป้ไปด้วย ว่างจากกิจกรรมใด ๆ ผมก็จะหยิบขึ้นมาอ่าน

 

 

"เท่านี้หรือคือ....ชีวิต" สิ้นลมแล้ว...ร่างของเดชถูกนำไปยังคณะแพทย์ศาสตร์ โรงพยาบาลมหาราช เชียงใหม่ โดยมิได้มีพิธีการใด ๆ เช่นเดียวกับพี่ชายของผม เขาได้เป็นอาจารย์ใหญ่สมใจตามที่เราได้คุยกันเมื่อพบกันครั้งสุดท้ายที่บ้านห้างฉัตร 

เดชมาเยี่ยมที่บ้านปงแสนทอง

ครั้งสุดท้ายที่เดชมาหาที่บ้านห้างฉัตร...

พาเพื่อนแวะมาดูผลงานภาพวาดซึ่งติดไว้ที่ร้านเปียโน...

 

 

รูปต้นไม้เดี่ยวหลังบ้านห้างฉัตร คือผลงานสุดท้ายที่เดชฝากไว้... 

เดชจากไปแล้วเกือบปี ผมเพิ่งจะมีโอกาสไปเยือนบ้านที่เดชเคยอยู่...

 

 

 

เป็นคน introvert...เขาเรียกบ้านตัวเองว่า "Hermit's Sanctuary"

 

 

 

บ้านศิลปินยังคงสภาพเดิม แม้ว่าเจ้าตัวจะจากไปแล้ว... 

 

 

หลังบ้านที่เราเคยได้นั่งคุยกันดูรกร้าง...เมื่อปราศจากฤาษีผู้ดูแล

ไม่มีนกมาเยือน เมื่อไม่มีกล้วยสุกมาแขวนไว้...

 

พี่สาวของเดชบอกว่าน้ำท่วมทำให้อัลบั้มภาพของเดชเปียกหมด ผมขออนุญาตกดชัตเตอร์เก็บรูปสมัยที่เดชรับปริญญาที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่เอาไว้

“We learn from history that we do not learn from history.” - Georg Hegel