สิ้นสุดความทุกข์ทรมาน

สิ้นสุดการ countdown... หมดสิ้นซึ่งความทุกข์ทรมานแล้วนะพี่!

 

เริ่มต้นใช้ชีวิตต่อไป เช้านี้ผมโพสต์ขอบคุณเพื่อน ๆ ใน facebook แล้วดังนี้...

ขอกราบขอบคุณเพื่อน ๆ สำหรับความเมตตา ความห่วงใย กำลังใจ และทุก ๆ ข้อความที่ส่งให้ ขออภัยมิได้เขียนตอบ ผมซาบซึ้งใจและมีความรู้สึกว่ามิได้อยู่เดียวดาย...

พี่ชายผมเสียเมื่อวันที่ 30 พ.ค. 67 เวลา 13.10 น. ผมนั่งอยู่ด้วยตลอดเวลาจนพี่เค้าหมดลม ไม่กลัวไม่ตกใจเพราะได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้ล่วงหน้าแล้ว...

ผมจัดการทุกอย่างด้วยความมีสติ ปิดตาให้ สวมเสื้อผ้าให้ แจ้งกำนัน และติดต่อขอความช่วยเหลือจากหน่วยกู้ภัยเทศบาลห้างฉัตรแม่ตาล ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ไปแจ้งโรงพยาบาลและอำเภอ ได้รับมรณบัตรเมื่อเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง กลับถึงบ้านรถกู้ภัยเขาเคลื่อนศพไปฌาปนกิจสถานแล้ว ผมตามไป ได้ยกโลงเข้าเตาเผา บอกพี่ให้ไปสู่สุขคติ ไม่ต้องเป็นห่วงน้องซึ่งอยู่ข้างหลัง...

ผ่านมาแล้ว 4 วัน ผมยังมิได้เก็บเตียงพยาบาลและอุปกรณ์เครื่องใช้ ทุกเช้าปั่นจักรยานไปใส่บาตร วันนี้แหละที่ผมจะเริ่มเก็บผ้าไปซัก รื้อเตียง ทำความสะอาด และจัดของในร้านเปียโนให้เข้าที่เหมือนเดิม...

ต่อจากนี้ก็จะยังคงอยู่ที่บ้านห้างฉัตร อยู่คนเดียวกับเจ้าอู่หลง ตั้งใจทำความดีเพื่อสังคมให้ได้เท่าที่พอจะมีความสามารถ อยากจะเป็นผู้ให้มากยิ่งขึ้นครับ...

 

 

ขอกราบขอบคุณเพื่อน ๆ อีกครั้ง...