วันอังคารที่ 3 ธันวาคม พ.ศ. 2567

คิดถึงพี่ดำรง สุ่นกุล

ผมเพิ่งโพสต์เรื่อง "จากสามเหลือหนึ่ง" ลงบล็อก countdown ได้ไม่นาน...

หลายต่อหลายคนจากผมไปแล้ว วันนี้เจอกระดาษซึ่งพี่ "ดำรง สุ่นกุล" เขียนส่งให้เมื่อวันที่ 31 มีนาคม 2555 และช่วยสนับสนุนให้ผมเดินทางแบกเป้ท่องเที่ยว...

ผมได้รู้จักพี่ดำรงทาง social media นานมาแล้ว เคยเห็นหน้าตัวเป็น ๆ ครั้งหนึ่งตอนที่พี่เค้าไปเชียงใหม่แล้วผ่านมาทางห้างฉัตร ครบรอบวันเกิดของท่านเมื่อปี 2564 ผมก็ยังโพสต์ลงใน Facebook ของท่าน...

พี่ดำรงเป็นผู้อาวุโสที่มีความรู้ มีฐานะและจิตใจที่เมตตา ผมเคยปั่นจักรยานไปหาที่บ้านท่าน ซึ่งอยู่ในเขตสายไหมเมื่อปี 2560 (FB Trip ไปลาวใต้)...

วันนั้นได้ไปถึงหน้าบ้านแล้ว แต่โชคไม่ดีที่พี่เค้าไม่อยู่ (ออกไปโรงพยาบาล)...

หลังจากนั้นไม่นาน...พี่ดำรงก็จากโลกใบนี้ไป ผมยังคงรำลึกถึงเสมอ ท่านจะอยู่ในความทรงจำตลอดไปจนกว่าผมจะหยุดหายใจ Facebook Damrong Soonkol ยังคงปรากฏอยู่ใน cyber world แม้ร่างกายของเจ้าของจะสูญสลายไปแล้วก็ตาม ผมขออนุญาตนำภาพพี่ดำรงมาโพสต์ไว้ 2-3 บาน...

อยากบอกพี่ดำรงว่าคิดถึงนะครับ!

วันศุกร์ที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2567

จากสามเหลือหนึ่ง

เช้าวันนี้ตาแก่บ้านห้างฉัตรค้นเจอเบอร์โทรศัพท์ที่ทำให้สามารถติดต่อสอบถามถึงพระพี่ชาย "ท่านเจ้าคุณศรีปริยัติโกศล" ซึ่งอยู่ที่จังหวัดสุพรรณบุรี...

ภาพบรรพบุรุษ

สามพี่น้องจากพ่อประเสริฐก็มีอยู่แค่นี้แหละ...

ข่าวที่ได้รับทราบคือท่านเจ้าคุณได้มรณภาพไปแล้วตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ 2 ปีก่อน ผมรู้สึกเสียใจที่ก่อนนี้ตั้งใจว่าจะเดินทางไปเยี่ยมท่านที่สุพรรณบุรี แต่สถานการณ์ยังไม่อำนวย...ได้แต่ผัดผ่อนเรื่อยมา เมื่อพี่ประสิทธิ์เสียชีวิต น้องชายก็คิดว่าจะต้องเดินทางไปสุพรรณบุรีเพื่อเยี่ยมพระพี่ชายและรายงานให้ทราบ แต่ทว่า...ไม่ทันเสียแล้ว! ใบไม้ใบแรกได้ร่วงหล่นลงสู่พื้นกลายเป็นธุลีดินไปก่อนหน้านั้นแล้ว....

หยิบรูปเก่า ๆ ออกมาดู ด้วยรู้ตัวดีว่าเหลืออยู่ตัวคนเดียวแล้ว...

สัญญาณเสียงนับถอยหลังดังอยู่ทุกขณะจิต...ชีวิตผมก้าวย่างสู่ปัจฉิมบทแล้วจริง ๆ

วันอังคารที่ 5 พฤศจิกายน พ.ศ. 2567

Hermit's Sanctuary

"อนิจฺจา วต สงฺขารา สังขารทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ" ผมก็คิดถึงสังขารธรรมข้อนี้อยู่เสมอ แต่ไม่คิดเลยว่า "Deja" หรือ "เดช" เพื่อนศิลปินซึ่งมีอายุน้อยกว่าผมแค่ 2 ปีจะจากไปอย่างกะทันหันเมื่อปลายปีที่แล้ว

หลังจากที่พี่สิทธิ์จากไป ก็ไม่ได้จัดเก็บหรือเปลี่ยนแปลงข้าวของในห้องของเขา ยังคงปล่อยทิ้งไว้เหมือนเดิม เวลาเดินผ่านไปมาผมก็มักจะคิดถึงและพูดเบา ๆ กับพี่เค้า วันก่อนนำรูปภาพเก่า ๆ ออกมาดู เห็นแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้ ชีวิตจริงแท้ไม่แน่นอน...ผมปฏิเสธไม่ได้!

ขณะเดินทางไกล...ผมมักมีหนังสือ "คู่มือมนุษย์" ติดเป้ไปด้วย ว่างจากกิจกรรมใด ๆ ผมก็จะหยิบขึ้นมาอ่าน

"เท่านี้หรือคือ....ชีวิต" สิ้นลมแล้ว...ร่างของเดชถูกนำไปยังคณะแพทย์ศาสตร์ โรงพยาบาลมหาราช เชียงใหม่ โดยมิได้มีพิธีการใด ๆ เช่นเดียวกับพี่ชายของผม เขาได้เป็นอาจารย์ใหญ่สมใจตามที่เราได้คุยกันเมื่อพบกันครั้งสุดท้ายที่บ้านห้างฉัตร