กลิ่นกำมะถัน

๑๗.๒๒ น.  ผมซ้อนมอเตอร์ไซค์เพื่อนที่อยู่ป่าซาง เที่ยวชมบ้านชมเมืองในหมู่บ้านฉางข้าวน้อย ตำบลป่าซาง แล้วทะลุออกมายังบ้านสะปุ๋ง...

ก่อนถึงวัดสะปุ๋งหลวง ผมเห็นพระอาทิตย์ตกดินมีลักษณะแปลกตา รีบบอกให้เพื่อนหยุดรถ แล้วซูมเก็บภาพดวงอาทิตย์สีเลือดเอาไว้...

ติดตามข่าวภัยพิบัติในเว็บต่างประเทศ ผมค่อนข้างเชื่อว่ามันจะต้องเกิดขึ้นในช่วงที่มีชีวิตอยู่ทันได้เห็น การนับถอยหลังของผมเริ่มมาตั้งแต่ปีที่แล้ว ทุกวันนี้ก็ยังคงนับอยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องเฝ้าระวังไปอีกนานแค่ไหน?  โจรผู้ร้ายชุกชุม...ใจคอเหี้ยมโหด ฆ่าได้อย่างเลือดเย็นอย่างเช่นโจรปล้นทอง แล้วชาวบ้านธรรมดาอย่างเรา ๆ จะเอาอะไรมาป้องกันตัว?  ยิ่งมีมากก็ยิ่งห่วง ยิ่งหวงก็ยิ่งทุกข์...

ผมบอกเพื่อนที่อยู่ป่าซางว่าอยากจะปิดฉากชีวิตตัวเองในปล่องภูเขาไฟที่นิวซีแลนด์ เพื่อนหัวเราะแล้วบอกว่าผมบ้า 

ภูเขาไฟที่เกาะ ไวท์ไอส์แลนด์ ในอ่าวเพลนตีของนิวซีแลนด์ - ภาพโดย RON NEIL (ขอขอบคุณ)

ความตายไม่น่ากลัว แต่การเจ็บป่วยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แล้วไม่ตายซักกะทีกลับเป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับผม  นิวซีแลนด์คือเป้าหมายในการเดินทางครั้งสุดท้ายของผม หากยังกลับมาบ้านเกิดเมืองนอนได้ในสภาพครบ ๓๒ ผมก็จะกลับมาเป็นอาจารย์ใหญ่ตามที่ตั้งใจไว้...

แต่ถ้าร่างกายทรุดโทรม ใกล้พิการ เหลือเซลล์สมองไม่ถึง ๘๔,๐๐๐ เซลล์... ผมคงจะต้องปิดฉากตัวเองอยู่ในกลิ่นกำมะถัน!