เฉียดตาย!

บล็อก countdown คงจะหนีเรื่องความตายไปไม่พ้น!  ๒๑ พฤศจิกายน ๒๕๖๒ เป็นอีกวันที่ต้องบันทึกไว้ว่าผมได้เดินผ่านความตายมาได้อีกครั้ง...

ถ้าไม่นับตอนเป็นเด็กน้อยตกน้ำคลองบางกอกน้อยแล้วแม่คว้าขึ้นมาได้ทัน  ความตายก็เข้ามาใกล้ผมหลายครั้งแล้ว ที่ไม่เคยลืมก็เห็นจะเป็นเหตุการณ์ ๑๔ ตุลาเมื่ออยู่กลางสนามหลวงในขณะที่ทหารระดมยิงมาจากทางถนนราชดำเนิน เห็นผู้หญิงอยู่ใกล้ ๆ คนนึงโดนกระสุนเจาะเข้าที่ท้อง

วันหนึ่งในปี ๒๕๑๕ ไปซ่อมเครื่องฉายรังสีโคบอลต์กับคุณคณะ (หัวหน้าแผนกเครื่องเอ็กซเรย์-ไอโซโทป บริษัทวิทยาคม จำกัด) ที่โรงพยาบาลศิริราช ตะกั่วถ่วงหัวฉายรังสีรูปพระจันทร์เสี้ยวน้ำหนักเป็นตัน ๆ หลุดจากเสาค้ำ แกว่งมาเฉี่ยวซี่โครงผม เสื้อฉีกขาด...

ใช้รถแลนด์ฯ ผมขับตกบ่อปลา และขับชนเสาไฟฟ้า (ลูกหมากหลุด) ทั้งสองครั้งเกือบเอาชีวิตไม่รอด!

ทำงานเล่นเปียโนที่กาดสวนแก้ว เชียงใหม่ มีวันหยุดได้กลับมาเยี่ยมบ้านที่ลำปาง วันรุ่งขึ้นต้องนั่งเมล์เขียวไปเชียงใหม่ ผมเดินไปขึ้นรถที่ห้าแยกประตูชัย ไปถึงช้าหน่อย...พบว่ารถออกไปแล้ว ต้องนั่งรอคันต่อมาอีกเป็นชั่วโมง พอได้เดินทาง ผมนั่งไปจนเกือบถึงยอดดอยขุนตาน เห็นซากรถเมล์เขียวคันที่ผมขึ้นไม่ทันพังยับเยินอยู่ตรงโค้งอันตราย (ทราบทีหลังว่าตายและบาดเจ็บหลายคน) 

รถจักรยานยนต์ล้มเมื่อ ๒-๓ ปีก่อน ผมก็เกือบไม่ต้องมานั่ง countdown แล้ว วันนั้นหัวฟาดพื้นถนนจนหมวกกันน็อคแตกไม่มีชิ้นดี หัวเข่าก็แตก แถมเอ็นข้อเข่าฉีกอีก  อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ เพื่อน ๆ อาจจะเคยดูคลิปคนวิ่งข้ามถนนในขณะฝนตกถนนลื่นแล้วหงายหลัง หัวฟาดพื้น เสียชีวิต ขออนุญาตนำภาพมาลงเพื่อเตือนสติด้วยดังนี้..

เช้าวันที่ ๒๑ ที่ผ่านมา ผมพาแม่จันไปหาหมอที่โรงพยาบาลเซ็นทรัล จังหวัดเชียงใหม่...

ระหว่างรอพบแพทย์ ก็ออกมาอยู่ห่าง ๆ โดยนำเก้าอี้พลาสติกที่ทางโรงพยาบาลเตรียมไว้ให้ออกมานั่ง ผมฆ่าเวลาด้วยการอ่านหนังสือ Anne of Green Gables ที่ได้สั่งซื้อมาทาง e-bay 

อยู่ ๆ ก็มีเสียงลั่นดัง "แค๊ก" ใหญ่ ผมหงายหลังไม่เป็นท่า รู้ตัวอีกทีเมื่อผู้คนเข้ามารุมล้อมช่วยเหลือ พยาบาลรีบเข้ามาพยุงให้ลุกขึ้น หญิงคนหนึ่งเก็บหนังสือมาส่งให้ ได้ยินผู้คนพูดกันว่าเก้าอี้มันไม่แข็งแรง ไม่น่าเอามาให้นั่ง คนนึงบอกว่าผมตัวใหญ่เกินไป มีเสียงคำเมืองพูดว่า "ดีตี้หัวบ่ฟาด"

ผมลูบฝ่ามือทั้งสองข้าง มันเจ็บเพราะใช้ยันกับพื้น ช่วยไม่ให้หัวฟาดกับพื้นคอนกรีต (ถ่ายภาพเก้าอี้ตัวที่ผมนั่งมาให้เพื่อน ๆ ดูด้วย ชี้ให้เห็นขาหักทั้งสองข้าง)

เสียงผู้คนร้องลั่น แม่จันยังคงนั่งเฉยอยู่บนรถเข็น ไม่รู้หรอกว่าอะไรเกิดขึ้นกับผม!