เกิดมา ตั้งอยู่ แล้วดับไป

30 พฤษภาคม 2567

สิ้นสุดการ countdown เมื่อเวลา 13.10 น. วันนี้ ร่างกายที่ทุกข์ทรมานของพี่ประสิทธิ์กลายเป็นเถ้าถ่านเพื่อกลับคืนสู่ผืนดินแล้วครับ....

 

ขอดวงวิญญาณของพี่ชายผมได้สู่สุคติด้วยเทอญ...

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

เมื่อความตายใกล้เข้ามา!

คนเรามิอาจรู้วันตาย แต่บางครั้งเราก็พอสัมผัสได้ว่าการก้าวสู่ความตายนั้นเริ่มถูกนับถอยหลัง (countdown)

คิดถึง ทิก กว๋าง ดึ๊ก (เกิดปี ค.ศ. 1897 — 11 มิถุนายน ค.ศ. 1963) พระภิกษุมหายานชาวเวียดนามที่จุดไฟเผาตัวเองจนมรณภาพ ณ ถนนสี่แยกกรุงไซง่อน เมื่อวันที่ 11 มิถุนายน พ.ศ. 2506 จิตใจสงบและแข็งแกร่งยิ่งนักในยามที่ท่านนับถอยหลังเข้าสู่ความตาย  จริง ๆ แล้ว...ความตายเป็นสิ่งที่ไม่น่ากลัวเลย ยิ่งหลับตายไหลตายนับเป็นการจากไปอย่างไร้ความเจ็บปวดทรมาน  ผมคิดถึง Deja เพื่อนผู้จากไปเมื่อปลายปีที่แล้ว...ในวันที่ยังมีลมหายใจเคยมาหาที่ลำปางแล้วเราไปถ่ายรูปวัดพม่าด้วยกัน

คิดถึงพี่ Ali ผู้ที่ผมเดินทางลงไปพบที่กรุงเทพ ก่อนที่ท่านจะจากไปเนื่องจากภาวะหัวใจล้มเหลว เมื่อใดที่มีอิสระและร่างกายยังเดินทางได้ ผมก็อยากไปเคารพศพของพี่เค้าที่เมือง Khulna ฺบังกลาเทศให้ได้

ต่อจากนี้ไปผมคงต้องเขียนบล็อก countdown อย่างต่อเนื่อง เพราะพี่ชายผมเริ่มเข้าสู่การ countdown แล้วอย่างชัดเจน

เด็กชายประสิทธิ์สวมนาฬิกา

กาลเวลาผ่านไป 70 กว่าปี...ผมรู้ดีว่า 2 ทศวรรษที่ผ่านมาในฐานะเป็นน้องชาย...ว่าได้ทำดีที่สุดแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วง 2 เดือนเมื่อเขากลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง...

 

ไม่กี่วันที่มานี้ผมนอนโดนยุงกัด ทำให้คิดถึงพี่ชายซึ่งนอนอยู่ชั้นล่างสุด วันรุ่งขึ้นต้องย้ายเตียงพยาบาลลงมาให้พี่เค้านอน การย้ายเตียงหนัก ๆ ลงบันไดมาคนเดียวเป็นงานหนักทำให้ผมบาดเจ็บที่นิ้วเท้า  ในที่สุดก็ติดตั้งมุ้งแอร์ให้เขานอน ตอนกลางคืนจะได้ไม่ถูกยุงกัด! ทุกอย่างทำได้สำเร็จ คุ้มกับที่ได้ซื้อหามาให้ใช้งานไม่มีอะไรติดค้างอีกต่อไป!

เมื่อเช้านี้ผมใช้น้ำเกลือทำความสะอาดสายสวนปัสสาวะและบริเวณใกล้เคียง พบว่ามีหนองไหลออกมา ในขณะที่ความดันโลหิคลดต่ำและกินอาหารแทบไม่ได้ เขาเริ่มพูดจาเลอะเลือนและลืมตาไม่ค่อยขึ้นแล้ว

 

เกิดแล้วก็ตาย ในขณะนับถอยหลัง ขอจงหลับตา ปล่อยวางทุกสิ่งอย่าง คิดถึงความสุขสงบที่รออยู่เบื้องบนนะพี่!