๒๐ ปีที่แล้ว…ตอนนั้นผมทำงานอยู่ที่โรงแรมปางสวนแก้ว เป็นนักเปียโนคนแรกที่เล่นแกรนด์เปียโนสีขาวอยู่ในล็อบบี้ เค้ามีวันหยุดให้เดือนละ ๒ วัน ทุกครั้งผมจะต้องกลับไปเยี่ยมบ้านที่ลำปาง
นอนค้างหนึ่งคืน วันรุ่งขึ้นต้องตีรถกลับเชียงใหม่ ผมจะเดินไปขึ้นรถเมล์เขียวซึ่งจอดอยู่ข้างโรงพยาบาลศูนย์ฯ เมล์เขียวเที่ยวบ่าย ๒ โมงเป็นเที่ยวที่เหมาะที่สุดสำหรับการเดินทางของผม ต้องใช้เวลาเดินทางเกือบ ๓ ชั่วโมงกว่าเมล์เขียวจะวิ่งถึงท่ารถที่หน้าโรงแรมศรีประกาศ เชิงสะพานนวรัฐ
วันที่ ๒๗ ธันวาคม ๒๕๓๖ ไม่รู้ว่าวันนั้นผมไปมัวโอ้เอ้อยู่ที่ไหน? พอเดินถึงท่ารถข้างโรงพยาบาลศูนย์ฯ ลำปางก็ปรากฏว่าเจ้าเมล์เขียว (คันที่เห็นในภาพต่อไปนี้) ได้ออกไปแล้ว…
ผมต้องรออีกเป็นชั่วโมง…กว่าจะได้นั่งเมล์เขียวอีกคันหนึ่งมุ่งหน้าสู่เชียงใหม่ พอไปถึงดอยขุนตาล ระหว่างช่วงโค้งอันตรายขึ้นสู่ศาลเจ้าพ่อฯ ก่อนหน้านั้นได้เกิดอุบัติเหตุทางด้านขวามือ จำได้ว่าวันนั้นผมนั่งอยู่ด้านหลัง มองผ่านหน้าต่างออกไป…เห็นรถเมล์เขียวคันที่ผมไปขึ้นไม่ทันจอดอยู่ในสภาพพังยับเยิน! ข่าวบนหน้าหน้าสือพิมพ์ที่ผมนำมาให้ได้อ่านนี้ อาจทำให้เพื่อน ๆ ถึงกับอึ้งแล้วถามว่า “ลุงน้ำชารอดมาได้อย่างไรเนี่ย?”
ผมเฉียดตายมาแล้วจริง ๆ ครับ!
